Η Σιμόν Μπάιλς είναι από τις πλέον κορυφαίες αθλήτριες στην ιστορία του αθλητισμού με πρωτιές εξωπραγματικές. Στα 24 της χρόνια η Σιμόν μετρά ήδη 25 μετάλλια, έχοντας σπάσει κάθε πιθανό ρεκόρ που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Το Άγιο Δισκοπότηρο της ενόργανης, όπως επάξια θεωρείται, λύγισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και η εμπειρία της κάτι έχει να μας πει.
Το χρονικό
Στα προκριματικά των αγώνων, στις 25 Ιουλίου, η Σιμόν Μπάιλς σημείωσε την χαμηλότερη βαθμολογία στην ιστορία της καριέρας της, καθώς αντί να κάνει 2,5 πλήρεις περιστροφές, έκανε μιάμιση. Αυτό της στοίχισε πόντους κι επιπλέον, η προσγείωσή της δεν ήταν και τόσο σταθερή. Η γιατρός της ομάδας, Μαρτσία Φόστιν, έσπευσε να τη βοηθήσει, ωστόσο η Σιμόν φαινόταν να έχει χάσει ήδη έδαφος.
Τελικά, η υπεράνθρωπη αθλήτρια ανακοίνωσε πως αποχωρεί από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για να επικεντρωθεί στην ψυχική της ευημερία και υγεία. Τι της συνέβη όμως;
Τι μαρμάρωσε την σούπερ σταρ;
Λίγο μετά την προσπάθειά της, η Σιμόν Μπάιλς δήλωσε πως δεν είχε ιδέα πού βρισκόταν στον αέρα. Το κοινό μπορεί να μην αντιλήφθηκε αμέσως τι εννοούσε η αθλήτρια, όμως πολλοί πρώην αθλητές της ενόργανης ταυτίστηκαν με τη δήλωση της Μπάιλς κι έσπευσαν στα social media για να εξηγήσουν τι πραγματικά συνέβη στην αθλήτρια.
Η κατάσταση στην οποία βρέθηκε η Μπάιλς είναι γνωστή στους αθλητές ως ‘’the twisties’’. Πρόκειται για ένα φαινόμενο όπου η μυική μνήμη κλείνει στον αέρα κατά τη διάρκεια της περιστροφής. Αυτό μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε αθλητή, ανά πάσα στιγμή, όμως είναι πιο πιθανό να συμβεί όταν βρίσκεται υπό έντονη πίεση.
Τι είναι τα twisties;
Η πρώην αθλήτρια της ενόργανης και καταδύσεων, Catherine Burns, το εξήγησε ως εξής στο Twitter:
https://twitter.com/WittyNameChoice/status/1420225657938710533?s=20
«Γεια, η φιλική πρώην γυμνάστρια και καταδύτρια της γειτονιά σας είναι εδώ, για να προσπαθήσει να εξηγήσει το ψυχικό φαινόμενο που βιώνει η Simone Biles: τα τρομακτικά twisties.
Όταν αναποδογυρίζουμε ή περιστρεφόμαστε (ή και τα δύο!) είναι πολύ αποπροσανατολιστικό για τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Κατά την προπόνηση σε νέα φλιπ και περιστροφές, χρειαζόμαστε εξωτερικά στοιχεία για να μάθουμε πώς είναι η αίσθηση ώστε να ολοκληρωθεί σωστά η κίνηση. (Στις καταδύσεις, ένας προπονητής φωνάζει “ΕΞΩ”, και τινάζεις το σώμα σου σε ευθεία και προσεύχεσαι).
Μόλις εξασκηθεί κανείς αρκετά, μπορεί να αναπτύξει τις νευρικές συνάψεις που δημιουργούν κιναισθησία, η οποία οδηγεί στη μυϊκή μνήμη. Ο εγκέφαλος θυμάται πώς αισθάνεται το σώμα κάνοντας την κίνηση και αποκτά επίγνωση της κίνησης στον αέρα.
Σκεφτείτε κάτι που σας πήρε λίγο χρόνο για να μάθετε και απαιτήθηκε πολλή συγκέντρωση εκείνη τη στιγμή για να το κάνετε σωστά, αλλά τώρα είναι για εσάς δεύτερη φύση. Η οδήγηση αυτοκινήτου είναι ένα καλό παράδειγμα.
Ξαφνικά, ενώ οδηγείτε στον αυτοκινητόδρομο, καθώς πρέπει να ολοκληρώσετε μια δύσκολη αλλαγή λωρίδας, έχετε χάσει εντελώς τη μυϊκή σας μνήμη για το πώς να οδηγείτε ένα αυτοκίνητο. Πρέπει να εστιάσετε στο να κάνετε το πόδι σας να πατήσειτο πεντάλ στη σωστή γωνία, να περιστρέψετε το τιμόνι όσο χρειάζεται, να αλλάξετε ταχύτητα.
Είναι τρομακτικό. Κινείστε πολύ γρήγορα, είστε εντελώς χαμένοι, προσπαθείτε να ΣΚΕΦΤΕΤΕ αλλά ξέρετε ότι συνήθως δεν χρειάζεται να σκεφτείτε για να κάνετε αυτούς τους ελιγμούς, απλά τους νιώθετε και τους κάνετε.
Τα twisties είναι σαν αυτό, και συχνά συμβαίνουν υπό πίεση. Δουλεύετε τόσο σκληρά για να το κάνετε σωστά που σταματάτε να εμπιστεύεστε τη μυϊκή σας μνήμη. Χάνεστε στον αέρα, αμφισβητώντας τα ένστικτά σας, σκεπτόμενοι υπερβολικά την κάθε κίνηση.
Δεν είναι μόνο τρομακτικό και ανησυχητικό, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο ακόμα κι αν κάνετε βασική γυμναστική. Το επίπεδο των δεξιοτήτων της Σιμόν σε συνδυασμό με το ύψος και τη δύναμη που αναπτύσσει, μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικό τραυματισμό εάν δεν είναι κανείς σίγουρος και συνδεδεμένος με την κιναισθησία του.
Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο να διορθωθεί όσο να πας για ύπνο και να ελπίζεις σε μια καλύτερη μέρα αύριο. Μπορεί να χρειάζεται επανεκπαίδευση σε ολόκληρες ρουτίνες και κινήσεις. Ποτέ δεν κατέκτησα το μπροστινό μου 1.5 με πλήρη περιστροφή, γιατί πάθαινα τα Twisties και επηρέαζε όλες τις άλλες περιστροφικές βουτιές μου.
Λοιπόν. Όταν η Simone λέει ότι το πάει μέρα με τη μέρα, αυτός είναι ο λόγος. Δεν είναι μαλθακή. Δεν τα έχασε. Δεν τα παρατάει. Είναι ένα φαινόμενο που έχει βιώσει κάθε αθλητής γυμναστικής και καταδύσεων και τυχαίνει να το βιώνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μπορείτε να φανταστείτε την απογοήτευση; Τον πόνο;
Θα προσθέσω επίσης ότι το ότι η @Simone_Biles επιλέγει να αποχωρήσει αποκρούει μια σκοτεινή αφήγηση στη γυμναστική, κατά την οποία θυσιάζεσαι για χάρη του αθλήματος. είσαι το προϊόν των προπονητών σου και τους χρωστάς νίκες, ανεξάρτητα από το προσωπικό κόστος.
Όχι. Δεν χρωστάτε σε κανέναν τίποτα και κυρίως δεν του χρωστάτε το σώμα σας, την υγεία σας ή την αυτονομία σας. Ελπίζω ότι κάθε λιλιπούτειος γυμναστής έλαβε ηχηρά και ξεκάθαρα αυτό το μήνυμα για την αυτο-υπεράσπιση και τον καθορισμό των ορίων του. Ευχαριστώ, @Simone_Biles».
Η στιγμή που μπορεί να σε σκοτώσει
Τη σοβαρότητα και τη βαρύτητα αυτού του διανοητικού μπλοκαρίσματος επιβεβαιώνει η και η Jacoby Miles, η οποία παρέλυσε μετά από ατύχημα στη γυμναστική σε ηλικία 15 ετών.
«Έζησα αυτά τα διανοητικά μπλοκαρίσματα καθόλη τη διάρκεια της καριέρας μου στην ενόργανη γυμναστική», έγραψε, «και για να το πω ωμά, χρειάστηκε μόνο μία κακή στιγμή που χάθηκα στον αέρα (ή αυτό που αποκαλούν «the twisties») σε μια περιστροφή, για να σπάσω τον λαιμό μου και να μείνω παράλυτη …πιθανότατα για όλη μου τη ζωή… οπότε χαίρομαι τόσο πολύ που η Μπάιλς αποφάσισε να μην συνεχίσει μέχρι να αναρρώσει ψυχικά», γράφει η Jacoby Miles.
Τι μας διδάσκει η Σιμόν Μπάιλς;
«Αισθάνομαι πραγματικά ότι μερικές φορές κουβαλάω το βάρος του κόσμου στους ώμους μου», δήλωσε η Μπάιλς σε ανάρτησή της στο Instagram μετά την ανακοίνωσή της. Ακολουθώντας το παράδειγμα της πρωταθλήτριας στο τένις, Ναόμι Οσάκα, η οποία αποσύρθηκε από το φετινό Γαλλικό Όπεν εξαιτίας του άγχους της, η Σιμόν Μπάιλς έρχεται να μας πει κάτι σημαντικό.
Αυτό είναι πως ήρθε η ώρα να αξιολογήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε το πού χρειάζεται να τοποθετήσουμε τα όριά μας για τη διαφύλαξη της ψυχικής μας υγείας. Οι πράξεις και των δύο αθλητριών αποτελούν μια προτροπή για την αναζήτηση βοήθειας.
Δεν χρειάζεται να τα κάνουμε όλα μόνοι
Όταν η Μπάιλς αποφάσισε πως δεν μπορούσε να συνεχίσει, εμπιστεύτηκε τις συναθλήτριές της να κουβαλήσουν το βάρος του αγώνα για εκείνη. Παρομοίως, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι στη ζωή μας που είναι έτοιμοι να ριχτούν στη μάχη, αν κι εφόσον τους κάνουμε έκκληση για βοήθεια. Η παγίδα, όμως, κρύβεται στην στερεοτυπική αντίληψη πως η έκκληση για βοήθεια αποτελεί αδυναμία.
Το σημαντικό εδώ είναι να εξετάσουμε τη σχέση μας με αυτήν την απαρχαιωμένη και βαθιά τοξική αντίληψη. Τον τελευταίο χρόνο, έχουμε επικεντρωθεί στην ασφάλεια τόσο τη δική μας, όσο κι αυτών που αγαπάμε. Χάσαμε ανθρώπους. Μάθαμε να ζούμε διαφορετικά και ήρθαμε αντιμέτωποι με εξαιρετικά ακραία περιστατικά ρατσισμού, βίας κι αδικίας.
Ακόμα κι έτσι, όμως, το ζητούμενο από εμάς είναι να δηλώνουμε παρόντες και πάντοτε παραγωγικοί. Πολλοί, μάλιστα, δεν έχουν σταματήσει λεπτό ώστε να σκεφτούν αν χρειάζονται έξτρα καύσιμα και τι επιπλέον θα χρειαστεί για αυτά.
Είναι εντάξει να σταματάς όταν χρειάζεται
Το να δώσουμε στον εαυτό μας άδεια να κάνει διάλειμμα είναι ιδέα όχι οικεία, αλλά απαραίτητη και συχνά σωτήρια. Η Σιμόν Μπάιλς το απέδειξε αυτό, αναγνωρίζοντας αμέσως πόσο επικίνδυνο και καταστροφικό θα μπορούσε να είναι αυτό για τη σωματική και πνευματική της υγεία και αποχωρώντας από το διαγωνισμό.
Υπάρχει δύναμη σε αυτές τις πράξεις, όχι μόνο για τα άτομα που τις κάνουν, αλλά και για αυτούς που τις παρατηρούν. Λέγοντας «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό σήμερα», η Μπάιλς διακριτικά ‘’ξεκλείδωσε’’ σε εκατομμύρια κόσμο την πιθανότητα του να απομακρυνθούν κι εκείνοι από κάτι που πλέον αποτελεί θηλιά στο λαιμό τους.
Μήπως ήρθε η ώρα να χαμηλώσεις ταχύτητα;
